ben bu yazıyı kendi kahramanıma yazdım

seni görmek hep mutluluktu, her çocuk anne diye, bense baba diye ağlardım.
her ihitiyacım olduğunda yanımda olurdun, küçük başarılarımı bile göğe çıkarır, kusurlarımı yüzüme vurmazdın.
ayağım her takıldığımda, her tökezlediğimde, elini bana uzatırdın.
sen evdeysen eğer uyurken hiç zorlanmaz, yoksan gece boyu kabuslarda kalırdım.
sen gittiğinden beri, bir yanım kuru kaldı hep, hiç bir bahar yeşertmedi onu.
sen kaf dağının ardında, bense yetim kaldım.