neden büyüyünce aşık oluruz

çok merak ediyorum, neden çocukken tanıdığımız onca kişiden birini seçip; her duyduğumuz şarkıda, babamızın dinlediği her türküde, annemizin anlattığı her masalda aklımıza gelmediler ama büyüdüğümüzde; artık dinlediğimiz şarkıları onlarla yaşadığımız olaylara göre seçmeye başladık, uyumadan önce onları düşündük, bazen ailemizden çok onlarla olmak istedik? neden çocukken değil de şimdi? hala çocuk kalabilsek keşke.. aklımın ucuna bile gelmezdi yanımda yoksa o çocuk aklımla "sevdiğim kişi". cevabını bilen varsa buyursun. merak ediyorum.

sperm ve yumurta üretiminin başlaması sebebiyle.

edit: aşk varmış gibi düşünmeye çalıştım birkaç saniye.

Ben küçükken aşık oldum. Beni kapsamıyor. Halıya bile adını yazdığımı hatırlıyorum.

Çocukken mi bebekken mi aşık olalım. Sütten kesildi bizim çocuk aşık olmuş. Emekleye Emekleye Disari çıkıp o kıza gidiyor.
Al başına belayı.

Rahat batar.

lanet olası hormonlar, her tarafı sarmışlar.

Yoo ben 4 yasindaykende asik olmustum. 7 yasindaykende. 10 yasinda da olmustum. Bildiginiz tum durumlar dahil buna cinsellik dusunmuyorsunuz tek fark burada.

Aslında çocukken de oluruz ama büyüyünce aşk gibi gelmez bize. Sanki küçükken aşkımızda küçükmüş gibi gelir.hemde ilk anne ve babalarımızdır en büyük aşklarımız.

Aşk insanın hayata karşı bir tutumudur. sevginin en saf en masum formudur. bu yüzden çocukken olan daha çok aşktır. Seven insan her koşulda her yaşta sever. Yoksa bile çizgi filmden kitaptan bulur yine sever.Sevmeyense sadece kendine ister sevdiğini zanneder.