lisenin ilk günü ve son günü

ikisi de hüzün ve korku doludur. her son yeni bir baslangictir..

insanı duygulandırır. Çocuk olarak geldiğin yerden bir seksenlik bir adam olarak çıkacaksındır. iç acıtır. ilk günki gözlemlerini ve son gün düşündüklerini hatırlarsın. iç burkar.

ilk gün kapinin önünde 30 dk boyunca oturdum bekledim dilenci gibi belki bi tanidik gorrum diye. Simdi hocalarla kankayiz buyuduk hareketlerimiz cevremiz degisti burdan kucuk kardeslerime soyluyorum liseden daha guzel bi yer yoktur eger bi sevdiginiz varsa cumartesi pazar bile sacma gelir size. iyi günler

nasıl başlarsa öyle giderin sonucu.

ilk gün büyük stres vardır. arkadaş bulur muyum diye. ve eğer önceden çok az tanıdığın belki de nedensizce nefret ettiğin birini aynı sınıfta görürsen hemen ona sarılırsın. işte o aslında gerçek dostundur. lise bitmiştir, üniversite bitecektir. ama hala o tek dostundur.

Sadece abiye giymeyi unutmuş kızlarımız vardı ilk ve son günlerde. Ben hiç onlardan olamadım bee eşofmanla giderdim eyy gidi günler...

20 Eylül 2010 da bir devir başladı benim iÇin 13 Haziran 2014de kapandı.Her bir günü ayrı ayrı özlüyorum.

ilk gün insanın midesini bulandırır, son gün yaşanan duygu karmaşası kusturur.

tadi damaginda kalir insanin. lise cok ayri bir yer. hayatin en özgür oldugunuz boyutu bence. ozgurluk derken yanlis anlasilmasin. arkadasliklarinizin en iyi oldugu donem, guzel muhabbetlerin, heyecanlarin, cekismelerin en tatli oldugu.. insanlara guvenmenizin yuksek oldugu zamanlar.. guzel gunlerdi, guzel...

Iki senem var daha.

Burda yaş ortalaması bayağı yüksek sanirsam.

ilk günü herkes yabancı yeni ortam yeni kişiler, heyecan...

Son gün nasıl geçtiği anlaşılmayan 4 yılın ardından yoğun bir hüzün.

Lise dostluklarıyla, haylazlıklarıyla, aşklarıyla unutulamayan bir mekandı benim için.

Son günü nasıl olur bilmiyorum ama ilk günü fazlasıyla ilginç ve heyecanlı idi. Ben okula son gelendim neredeyse. evet, en son. ortaokuldaymışımcasına okula geç gittim. o arada sınıflar falan ayrılmış, öğrencilerin yerleri bellenmiş idi. Tabi ben bozuntuya vermedim sıralardan birine karıştım. ne yazıkki hangi sınıfta olduğumuda kimseye soramamıştım çünkü beni tanıyan kişi yoktu. kötü bir okuldan iyi bir okula gelmiştim. sonuç olarak öylece kalmış ve heyecan kat sayım epey bir artmıştı. ardından sıralar halinde sınıflara çıkmaya başladık. Sonra farkettimki en üst kattaymışız ve bende okulun en arkasından tepkisiz tavırlarla yürüyordum. ilk çıkanlar sürekli alt katlardan üst katlara doğru birikip sıra oluşturuyorlardı. çömez olan bizlere ilginç bir karşılama sergiliyorlardı. alkışlama ve çöm çöm çöm kelimelerinden oluşan bu karşılama beni ne kadar heyecanlandırıp korkutsada yüzümde en ufak bir tepki belirmiyordu. o anın şokuydu diye düşünülebilir fakat değil. benden kaynaklı bir şeydi. velhasıl ben 9. sınıfların katına çıktıktan sonra hangi sınıfta olduğumu bilmediğimden bir de aşağı inip müdür yardımcısına sınıfımı sormuştum.sınıfımı öğrendikten sonra yanına oturduğum kişi ile saçma sapan bir selamlaşmam olduydu hatta. direk takımını sormuştum.
Güzel bir gün değildi doğrusu. tek bir tanıdık yoktu sınıfımda. okulda bile toplasan 6-7 kişi ancak çıkardı 110 kişiden. herkes birbiriyle uzun zamandır arkadaş, sürekli kantine falan gidiyorlar, eğleniyorlar falan. ortam gerilinecek bir ortam değildi ama orada o şekilde görünmez olmak, yalnız kalmak, herkesi kendinden özgüvenli görmek, yüzüne dahi bakılmaması zordu. sonradan durum çok değişmedi ama iyikide değişmedi.

ilk gün:nasıl biticek bu çile
son gün: keşke bitmeseydi.

ilk gününe pencere kenarında dışarıyı izleyen bir asosyal olarak başlamıştım.
son gününde ise karneyi alıp mezun olduktan sonra arkadaşlarla biraz geztikten sonra eve gelip pes atmıştım.
fazla da bir şey değişmemiş aslında ama geçti gitti koskoca 4 yıl vay be.

ilk gün hocaların göz dağı verdiği andır sınıfta bırakmayla tehdit ettiği gündür öğrencilerin hepsinin korkak olduğu gündür . Son gün ise öğrencilerin kaşarlandığı notların girildiği gündür .

ilk gün "4 sene nasıl geçecek napıcaz" son gün "ulan nasıl geçti 4 sene üniversitede napcaz" der insan.

üç paket sigarayla giriş yapıp tütün tabakası ile çıkılmıştır.

ilk günü: ceket kravat gömlek kumaş pantolon.

son günü: pijama.

Ilk gün zamanında okula varma, son gün kombine geç kartimla derse gelme. Hazırlıkta atılan call of 2 ve cs nin tadindan yenmez.

ilk gün:

heyecanla yataklarından fırlayıp annesinin akşamdan özenle ütülediği okul üniformasını giydikten sonra okul yolunu tutan erkek ve kızlarımız yürüdüğü kaldırım taşlarını artık bende bir yetişkinim edasıyla adımlar, okula varır, sınıfını bulur sırasına geçer ve içeri giren her kişiyi meraklı gözlerle süzer. erkek öğrenciler iki dirhem bir çekirdek olmuşlardır. kravat, gömlek, ayakkabı, ceket o biçim. kız öğrenciler ise özenle tarayıp şekil verdiği saçları (bkz: at kuyruğu topuz örgü) ve diz altına ulaşan etek boylarıyla dikkat çekerler.

son gün:

bu günde ise sınıfın ön sıraları ile arka sıralarında belirgin bir cinsiyetçi bir ayrım vardır. bir kaçı hariç bütün erkekler arkalara sıralarda bulunmaktadır. ilk gün ki nizam ve intizamdan eser kalmamış; saçlar jöleli, kravat imzalanmak üzere cepte, gömlek hak getire. genellikle ön sıralarda bulunan hanım kızlarımızın ilk gün örgü, topuz ve at kuyruğu olan saç modelleri yerini lavaboda ıslatılıp salınan saç modelleri almış, etek boyları mini boyutlarına ulaşmıştır.

Benim için önemsiz olan iki gün.

Vay be ilk gün çocuksu bir heyecan,
Son gün istemsiz bir iç burukluğu.

insanın gerçekten asla unutamayacağı günlerdir keşke geri dönebilsem. Her anının tadını daha fazla çıkarırdım.

ilk günü en yakın arkadaşımla tanışmıştım. Son yıl farklı okulda olsamda üzülmüştüm lise bittiği için. En güzel yılım son yılımdı. Neyse mezuniyet balosundan sonra daha gitmemiştim okula son günde karneleri aldıktan sonra arkadaşlarla okey oynamaya gitmiştik.

ilk gün fena değildi son gün de biteceği ve kurtulacağımız için mutluydum.

ilk gün koca bir korku, sıkıntı, insanları tanıma telaşı ve kalabalıklar içindeki yalnızlık duygusuyla başlar. küçük bir şehir de yaşıyorsanız bir çok tanıdık yüz görüp rahatça arkadaş edinebileceğiniz ortam. Gel zaman git zaman aylarla birlikte arkadaşlıklarınız artar. çoğalır çoğalır çoğalır. sanki sonrada sarsıntılar, kavgalar, anlaşmazlıklar derken etrafınızdakiler azalır azalır azalır. son yılda tanıdığınız çoğu insan ve bir de bir avuç dostla veda edersiniz okulunuza. elinizde avucunuzda kalan en değerlilerinizdir aslında. belki de uzun yıllar ayrılmazsınız. benim için böyle olmuştu açıkcası bu yönden şanslıydım belki de.

Kısaca lisenin ilk günü aklınızda kalan kaygılar, notlar, dersler...
Ve son vedanızdaki o bir avuç insan, sevgi, dostluk, ve onlarla geçirilen birbirinden güzel anı...

Özetin de özeti dersek lise bir hatıradır.ne kadar çok ders notu değil ne kadar çok anı biriktirdiğinizdir önemli olan.zira son günü bütün bu anılarla geçer.