konuşmayı sevmemek

kendini açıklamaktan yorulmuş, dinlenmediğini fark etmiş, yazı yoluyla içindekileri daha rahat ifade eden insanın tutumu.

mantıklı kişi işidir. zira, insan konuşup kendini anlatarak sadece içini döker başka hiçbir boka yaramadığı gibi de bir de kendini deşifre eder.

konuşacak adam olmamasından da kaynaklanabilir.

konuşmaktan çok yazmayı seven insandır. bir ihtimal de konuşacak insan olmamasıdır.

10.000 smsim var her yöne mesajlaşırız , telefonda konuşmayı sevmeyen birinin beyanı.

doğuştan gelen karakter sahibidir sevmemek. dinlemeyi ve seyretmeyi sever, konuşmayı sevmeyen kişidir...

kullanılmayan organın körelmesine en iyi örneklerden. Konuşulması gereken yerde iki kelimeyi bir araya getirememekle sonuçlanabilir.

etraftaki insanların yavaş yavaş kişiyi terk etmesiyle sonuçlanır. öyle ki en son bir avuç arkadaşı kalır kişinin ki bu da yeter insana. yeter ki samimi olsunlar.

Dinlemeyi fazlasıyla sevmektir.
Konuşmak isteyip boş konusmamaya ugrasmak bir lafi kırk kere düşünup soylerken karsindakinin 1 kere bile dusunmemesi sonucu en sonunda susarsın icine anlatir, ne konusursa dinlersin kendi içinde milyonlarca cevap verirsin ama onun tek duydugu yalnizca kendisidir . Dinlersin. Çünkü hiç bir sözün degeri konuşmanı sağlayacak kadar özel degildir artık.

Huyların en güzelidir. insanlara ihtiyacınız ve onlardan bir beklentiniz kalmaz böylece.

Dinlemeyi sevmektir. Çok konuşup, bos konuşmaktansa insanları dinleyerek çok daha fazla saygı görebilirsiniz. Bir süre sonra insanlar dertlerini anlatıp, tavsiye istemeye başlarlar. Yani konuşmayı sevmemek kötü degildir.

Korkudan ileri gelir kimi zaman. Okulda kimseyle konuşmak istemiyorum mesela. Mümkünse hiç soru sormasınlar bana. Söylediklerim ya ağızdan ağıza değişiyor ya da karşı taraf algılayamıyor ve kendince saçma bir yorum katıyor. Ben konuştuğumda samimiyetimi sunarım insanlara, şuan olduğu gibi. Ne demek istediğimi bile anlamayan bir grup insana samimiyetimi tüm çıplaklığıyla sunmak mı? Kalsın istemem. Onlarla konuşmak içinde kendimi değiştirecek değilim.

Edit; korkum şurdan geliyor, değiştirdikleri laflarım anlam değiştiriyor ve kimi zaman başıma iş açıyor. Gerçeği anlatmayı denemek falan çok yorucu. Ne gerek var şimdi? Susarım daha iyi.

Uzun zamandır böyle. Özellikle ruhsal bunalım dönemlerimde daha da suskun oluyorum. Birileri bir şeyler anlatsın, fazla anlatmasın, boş da konuşmasın, cevap da vermiyim yani. Konuşmadan beni de anlasınlar.

ağzın laf yapmaması ve halsiz olmak bir araya gelince ortaya çıkan sonuç.