insanların herşeyi geçiştirmeye çalışması

türk halkının en sevmediğim huylarından biridir.
bir gün sabah otobüste bir olay başıma geldi. otobüsteyim ama içeride adım atılmıyor (istanbul'un her zamanki hali). adamın biri zorla orta kapıdan bindi ve ileriye akbili uzattı. 30 saniye sonra falan şoför önden bağırdı "akbiliniz boş lütfen başka varsa yollayın." diye. 3-4 dakika kadar bir süre geçti. şoför daha yüksek bir ses tonuyla tekrar uyardı. ama adam hala akbil falan uzatmıyor. afedersiniz * gibi bakınıyor etrafına. adama dönüp "ya kardeşim duymazdan gelmesene artık. burada herkes parasını verdi. sen niye vermiyorsun ? bedavaya binilse biz de binerdik herhalde. milletin hakkını yemeye utanmıyor musun ?" dedim. adam ters ters baktı biraz. sonra yanımdaki kadın "tamam uzatmayın. ben veririm akbilimi." diyerek şoföre bağırdı ve adamdan da para almadı. yani sanki o bedavacı adam suçlu değil de şoför para istediği için suçluymuş gibi davrandılar. bir kişi daha çıkıp destek olmadı. millet eşekliği kabul etmiş resmen. olay çıkmasın diye hemen kabulleniveriyorlar. artık bir haksızlık olduğunda sessiz kalmamamız gerektiğini anlayalım. ben sadece bunu istiyorum yani.

geçiştirmediği takdirde kaldıramayacağı duygular içerisine girmemek için yapılan boşverme eylemidir.