huzun sarkilari

ümit yaşar oğuzcan'ın gönderilmemiş mektuplar tarzında düz yazılardan oluşan kitabıdır.

Çaresizliğin en amansız olduğu yerdeyim şimdi
ilk defa sevmenin tarif edilmez korkuları içindeyim
Uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor
Ve korkularla yine sana doğru koşuyorum
Hep aynı soru düşüncemde ya seversem ?
O zaman neler olabileceği korkutuyor beni
ilk defa yenileceğimi anlıyorum
Karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların,ellerin bunu söylüyor bana
Seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyor
Önceleri hiç bilmediğim adını şimdi binlerce kez tekrarlıyor dudaklarım
Gün oluyor bir tablo seyredercesine mutlu heyecanlarla duruyorum karşında
Gün oluyor bir eski yunan heykelinin ölümsüz güzelliği ile büyülüyorsun beni
Gözlerim gözlerine takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor,
Beni sevmediğin sevemeyeceğin aklıma geliyor
O zamanlar öylesine yıkılıyorum ki bilemezsin !!!
insan nasıl gökyüzüne baktığı zaman bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa güzelliğinde bana aynı şeyleri düşündürüyor,
Gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle
Dudaklarında çıkan her kelime suya bir taş atarcasına büyüyor içimde
Nereye gitsem kulaklarımda o yarı karanlık çocuksu sesin sonra kendine has kokun
O kokuların en kahredicisi en çıldırtıcısı
Ve gözlerin; esmer bir akşam üstünün serin hüznünü getiren gözlerin
Görebildiğim duyabildiğim her şeyi sevmeyi söylüyor
Uzaklaştıkça yakınlaşıyorum sana işin en kötüsü yaklaştıkça da
uzaklaşmaktan korkuyorum
Belki hiçbir zaman seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim
Ne sana nede senden başkasına
Düşünki çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum
Sanki söylediğim anda bu emsalsiz büyü bozuluverecekmiş gibi geliyor
Bu insanın kendini aldatması ne güçtür bilir misin ?
Bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyor fakat anlatamıyorum
Galiba asıl korkumuz sevmek değil !!!!!
Onun arkasında gizlediğimiz sevilmemek korkusu
Küçük küçük aldatmalarla kendimizi avutmaya çalışıyor
Düştüğümüz çıkmazdan bir teselli arıyoruz
Kim bilir karşılıklı bir oyun arıyoruz seninle,
Belki de aynı korkular içindeyiz birbirimizden haberimiz yok
Sevmek,seni alabildiğine sevmek
Hiç bir şeyi umursamadan bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek
Tutmak ellerinde o derinlere inmek
Gitmek oralara o yerlere orada hep seni aramak
Seni yaşamak ve olduğun yerde bile seninle sensiz olmamak
Sonrada sensiz edemediğimi edemeyeceğimi söylemek sana
Susmak korkudan ölünceye kadar

Şimdi sevginin bataklığındayım
Ve korktukça her an biraz daha saplanıyorum bu bataklığa
Bakışların biraz daha derine çekiyor beni...