sözlük yazarlarının itirafları

bu hiç de ilginç bir itiraf olmayacak.. 2 gündür periyodik bir şekilde ağlıyorum. ara sıra susuyorum, başka bir şeyler düşünüyorum ama genel olarak ağlamakla meşgulum. ananem yoğun bakımda ve durumu kritik. tıpkı filmlerdeki gibi, doktorlar her şeye hazırlıklı olmamızı söyledi. yoğun bakım odasının önünde dikilmek dünyanın en berbat hissi olmalı.. o boktan "dıt dıt dıt" sesleri..

son konuşmalarında "5 tane bileziğim var kızım. biri tuba'nın (bana yani..), biri seda'nın biri de kemal'in.. diğer 2 bilezikle beni erzincan'a götürün, orda oğlumun yanına gömün. buralarda bırakmayın." demiş teyzeme. bunu hatırlayıp hatırlayıp ağlıyorum. bir de hepimizi çok sevdiğini, bilerek ya da bilmeyerek kalbini kırdığı biri varsa affetmesini dilemiş güvercin.. 1992 erzincan depremi'nde 27 yaşındaki gencecik oğlunu (dayımı) kaybetti.. gözünde yaş kalmadı ağlamaktan. 3 yaşında yetim kalan torununa mı acısın, 19 yaşında dul kalan gelinine mi, yoksa 27 yaşında hayatını yitiren, yaşasın diye "yaşar" dediği oğluna mı?

dayan güvercin dayan biraz daha.. çok mu şey istiyorum sanki senden? niye uçmakta bu kadar ısrar ediyorsun?

edit: güvercin uçtu..