bugün

sigarayı bırakmak

genetik olarak depresif yaşamaya ve daha da kötüsü bu durumdan zevk almaya meyilli biri olduğum için denemeye korktuğum eylem. fakat bırakmam gerekiyor.

23 yaşındayım. ilk 5 yılı günde bir paket, son 5 yılı günde iki paket olmak üzere sigara içiyorum.

en başta dediğim gibi depresiflik benim annemin bir adının olduğunu öğrendiğim günden beri benimle.

blood diamondı izlerken 2 saatte 10 sigara içmek, maçka parkında axel rudi pell playlistimi açıp bitene kadar 1 paket sigara gömmek, her gece 15 dakikada bir yataktan kalkıp, yine axel rudi pell açarak "oh will there be a tomorrow?
i'm losing my mind, full of sorrow
night and rain
they were calling you" sözlerini duyar duymaz elimi sigara atmak gibi zevklerim var. sözün özü her depresif anımda aklıma gelen ilk ve tek şey sigara. e bu haleti ruhiye de hoşuma gidiyor demiştim.

söylesenize olm. sigara olmadan da mutsuz ve depresif anlardan, scorpions dinlemekten randıman alınabiliyor mu? alışabiliyor muyuz sigara olmadan moda sahilde humanity dinleyip uzaklara dalmaya? sigarasız da depresyonu hakkıyla, zevk ala ala yaşayabiliyor muyuz?