sevdiğini kaybedince sözlükte teselli bulmak

Sevdiğim insanı kaybettiğimde başladım buraya yazmaya.

Acımı hafifletmek, bir mahlasın ardına saklanıp üzüntümü paylaşmak, hayata olan kırgınlığımı yazıp, tanımadığım insanlarla konuşup kafamı boşaltmaktı amacım.

Çünkü bazılarımıza hayat öyle boktan bir rol biçiyor ki, güçlüymüşsün gibi davranmak zorunda kalıyorsun başkalarının yanında. Öyle olmasan da. Onlar öyle biliyor.

Zayıflıklarını, hayal kırıklıklarını, üzüntülerini gelip burada seni hiç görmemiş, adını bile bilmediğin insanlara anlatıyorsun. Seni tanıdığını sananlara inat.

Çünkü etrafındakiler Acını bile yaşatmıyorlar adam akıllı.

Kimse yanı başına oturtup da burada acını yaşa, ben seninleyim demiyor. Kimse susup sarılmıyor uzun uzun. Merakına yenik düşüyor. Gözünden düşen yaşın, yüzünden düşen bin parçanın hesabını soruyor. Çoğu zaman haddi olmayarak.

O yüzden hiç yadırgamıyorum. insan nereye gömecekse hüznünü orada olmalı.

Bu Sözlükse sözlük.

bir deniz kenarı iyi gelecekse uzansın taşlara.

Uzak bir şehir ya da ülkeyse atlasın uçağa. Geçmiyor, ama bir süre unutuyorsun.

Sonra bir vakit oluyor, bir kokuyla, onunla özdeşleşen bir eşyayla aklına geliyor. Aynı yöntem başa sarıyor. Sözlükse sözlük. Gel saçmala, biz seni dinleriz.

(bkz: sana hediye edeceğim kocaman bir hayatım var/#23862729)