cenaze evinde yemek dağıtmak

Türklere özgü bir gelenek, bir adettir.
yoğun bakım ünitesinin kapısında yattığım zamanlardı. içeride bir hasta fenalaşmış yakınları çağırılmıştı.

Kızları oğulları damatları.
içeri tek tek girip son bir defa gördüler yakınlarını. Sonra çıkıp haber beklemeye başladılar.

işte biz de bir kaç hastanın daha oğlu torunu vs kendi hastamızı bekliyoruz.

Adamın ölüm haberini yakınlarına verdiler. Ağladılar, sarıldılar iç gecire geçiren içten ağlamaya devam ettiler.

Adamın 19-20 yaşlarında bir oğlu kalktı, aşağı kantine gitti bir tane bir buçuk litrelik su ve plastik bardakla geri döndü.

Oradaki herkese bir bardak su verdi ölüsünün hayrına. Almayana ısrar etti.

Bu cenaze evinde verilen yemek de boyledir.
Zaten cenaze sahipleri evde yemek pişirmezler, ateş yakmazlar, çay bile demlemezler.

Misafirler getirir ya da dışarıdan söylenir.

Hem seni yalnız bırakmayan dostlarını doyuruyorsun hem de bunu ölünün hayrına yapıyorsun. Hem de bahaneyle sen de bir iki lokma bir şey yiyorsun.


insan doyurmak son zamanlarda bizim topluma külfet olmaya başladı.
iki kap yemek değil mi verdiğin.

insan insana bir cenazede bir düğünde lazım.