çocuktur yapar

Benim şu sıralar habire karşılaştığım bir durum var ve bu beni aşırı rahatsız ediyor. Mesela bugün peşpeşe 3 adet toplu taşıma aracı kullandım, bunlar: minibüs, otobüs ve marmaray. Bu üçünde de günün öğle saatlerinde bulundum ve dolayısıyla çokça çocuklu ebeveynlerle karşı karşıya kaldım. Bir de garip bir şekilde çocukların yanına düştüm, her taşıma aracında yanıma çocuk ve ailesi oturdu. Şimdi diyeceğim şey şu; ben bu çocuk denen ve birkaç birey tarafından yetiştirilen canlılardan mütevellit gün içersinde yaşama şevkimi kaybettim. Yani enerjim, keyfim sömürülmekle birlikte yanına bir de baş ağrısı verdiler. Hayır biz çocukken yanımızdaki birini rahatsız ettiğimiz vakit annelerimiz falan kızardı. Zaten küçükken toplu taşıma araçlarında yaptığım tek rahatsızlık verici olay, otobüsün camından dışarıdaki tabelaları seslice okumaktı. Onu da zaten, sus;yapma denildiğinden birkaç dakikaya bırakırdık.
Minibüsteki çocuk, tabletinden sesini sonuna kadar açmış, saçma sapan sesleri olan bir savaş oyun oynayarak başımı şişirdi. Otobüsteki çocuk, anlamsız bir şekilde elindeki su şişesinin kapağını açtı, elini şişedeki suyla yıkadı. Evet ayakkabılarım bez olduğundan da koltukların yanında bulunan kalorifere ayaklarımı dayamak durumunda kaldım. Marmaraydaki çocuğun zaten ağlamadığı bir dakikası olmadı.
Ben de seviyorum çocukları ve neşelerini ancak bu farklı bir olay. Ne yazık ki çocuklukta yapılan şey çocuklukta kalmıyor; yetişkin birer birey olunduğunda tüm bu huylar kılıf değiştiriyor ancak özü kalıyor. Dolayısıyla çocuklarınızı yetiştirirken lütfen, "çocuktur yapar ya ne olacak" demeyin. inanın şu gittikçe kalabalıklaşan toplumumuzda çocuğun dahil davranışları çok önemli. Bu kadar.