sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

https://www.youtube.com/watch?v=3pPVjzVPmxA

bazen yaşamı kendimize fazlaca yük haline getiriyoruz. bugün otobüsten inip koşar adımlarla eve yürürken şarkının 1.54 saniyesinde irkilerek idrak ettiğim bir durum oldu bu. yağmurdan kaçarak, soğuğa direnerek koşarcasına eve yürüyor, daimi bir telaşın içerisinde kim olduğumuzu, neyden nereye kaçtığımızı unutuyoruz.

bu farkındalıkla adımlarımı yavaşlattım, yağmurda tamamen ıslanmak için saçlarımı dağıttım, rüzgarı-soğuğu hissetmek için atkımı gevşettim ve parçayı, aynı zamanda da insan olmak denen kavramı iliklerime dek hissederek yürüdüm. herkesin ardında kalmıştım, herkes bir şemsiye açıyor yahut yağmurdan korumak için sarıp sarmalıyordu vücudunu.. yaşamımızın hangi alanında neyi bu kadar sakınıyoruz sanki ? beni bu telaş öldürecek diyordu ya şair, bazen etrafımızdaki kaosa gözlerimizi yummak ve bir çarkın dişleri olmaktan sıyrılmak gerek. gökyüzüne bakacak vaktimiz dahi yok ! oysa, insanın ruhundaki manayı idraki ancak böyle anlarla mümkündür. bazen kısacık da sürecek olsa anın olağan akışının dışında tutmalı insan kendini. geride de kalsa adımlarını yavaşlatmalı, üşüse de soğuğa kafa tutmalı ki yaşadığını hissetsin, ayrı olduğunun ayırdına varsın.

sözün özü, bir pencere açmak gerek daima; her yerden evvel ruhumuzda, herkesten evvel kendimizde..