bugün

namümkün

yaşamak mı bu diyorum seni düşledikçe. ellerin bir yarayı kapatıyor, bilmiyorsun. ellerin bir yarayı kapatırdı biliyorum, fakat ellerin nerde ? hangi şairin sesiydi bu ? çokça unutuyorum son zamanlarda. bildiğim tüm şairleri unuttum, satırlar beynimde dönüyor. sen bir yarayı örttüğünü unutuyorsun, en çok buna kırılıyorum. aynaya bakmamış gibi yaşıyorsun. aramızdaki yıllar yitiyor, tüm incinmişliğin ezberimde. annen oluyorum, sen memelerimin üzerinde bir çocuk.. parmaklarım şakaklarına ulaşmak için çırpınırken, hangi çürümüş kalbin yüküyle eziliyorsun ? çizgilerin ellerime doluyor, yaşanmışlıklarının şeklini alıyorum ve hak veriyorum sana.

görsel

bir mum yanmaya devam etse dahi karanlığa dönebilir insan yüzünü, zira bazı şeyler namümkün.