türkiye ampute milli futbol takımı

mesai dönüşü eve gelirken çektim arabayı uygun bir yere. eve yakın bir nokta. 2'de bira aldım ne yalan söyleyeyim. açtım telefondan maçı izledim. ilk yarı bir ara kontrol ingilizlere geçti ama sonrasında o muhteşem vole direkten dönünce bildiğin yerimden zıpladım. bu nasıl kaçar diye. kendimi kaptırmışım. dünya umrumda değil o an.

sokaktan geçen varmış yokmuş hiç umrumda değil. hani biri arabaya yanaşıp "napıyorsun birader" dese... "gel kardeş otur hele fena bir gol kaçırdık" diyip buyur edicem içeri.

yendik. şampiyon olduk. gururlandık. allah hepsinden razı olsun. şu ülkenin boktan futbol dünyasında, boktan gündeminde yüzümüzdeki tebessümün, bir gecelik de olsa mutluluğumuzun sebebi oldular.

ne desek, ne söylesek boş. o koltuk değnekleriyle yürümenin ızdırabını ben bilirim. bu kahramanlar o koltuk değnekleriyle depar ata ata şampiyon oldular. bunu primle falan ölçemezsiniz.

ağlattınız be. vallahi billahi mutluluktan ağladım, mutluluktan gözümden yaşlar süzüldü. iyi ki varsınız.

heee bu arada bu kahramanlar bu destanı yazarlarken milyon avroluk eşeklerimiz de gereksiz bir maça çıkacaklar bu akşam...