andımız

gözümün önünde önlüğünü çekiştire çekiştire, bir ileri bir geri sallanarak edilen bir yemin gelir.
en güzel de " eeyyy büyük atatürk" derler, yuvarlayarak ve inanarak.

tüm ilkokul hayatım boyunca bir kere bile andımızı okutmaya çıkamadım. hep korktum yüzlerce öğrencinin bana bakmasından, o an heyecanlanıp unutmamdan, sesimin duyulmayacak kadar kısık çıkmasından.
işte, bu da böyle bir bilinçaltımdır.