sözlük yazarlarının itirafları

önceleri kurtulmak için ölmek isterdim ama şimdi ölümden sonra ne olacağını merak ettiğim için ölmek istiyorum. ve insanların beni umursaması canımı sıkıyor. manik depresif diğer adı ile bipolar olmak üstüne üstlük iyilik takıntılı olmak harbiden berbat bir şey. her defasında kendime insanlardan uzak dur diye telkinde bulunmama rağmen sürekli birilerine yakınlaşıyorum. ne yapmam gerektiğini biliyorum ama yaptığımı yapar isem bir daha yanlarına dönmem. bana ne olduğunu soruyorlar. ne diyebilirim ki ? ''sürekli sohbet ettiğimiz için bıktım.'' içimden geçen şey bu. Onlara nasıl dürüst olabilirim ? Yalan da söyleyemem. ''bizden bıktın demek, bize değer vermiyorsun demek ki sevmiyorsun.'' diycekleri ya da düşünecekleri şey bunlar en basitinden. ve ne onlardan bıktım, ne değersizler ne de sevmemezlik yapıyorum. bu çok farklı bir şey. bu yani sadece yalnızlığımı özledim. susmayı özledim konuşmak çok sıkıcı. sadece dertli olduklarında yanıma gelseler olmaz mı ? her gün her dakika konuşmaktan yoruldum. gerçekten benlik değil. ama insanlar anlamıyor. seviyorlar ise hep iletişimde olmak istiyorlar. kaldı ki ben evdekiler ile bile birkaç cümle konuşan biriyim. bazı nadir durumlar hariç. sanırım nezaket her zaman işe yaramıyor. ben kötü olunca onlar da etkileniyor. ne kadar saçma şeyler bunlar yahu. beynimi geliştirmek istiyorum ama bu şekilde hiç ilerleyemem. ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum. uzun süredir oyunlar bile ilgimi çekmiyor. açıkçası şu an aklıma gelen kişinin de canı cehenneme. ayy daraldım. vicdan azabı kötü şey. ama yazar isem tekrar sohbet açılacak ve tekrar o günlük muhabbetler dönecek aramızda ve bu da istemediğim bir şey. her ne ise.