bugün

sözlük yazarlarının itirafları

6 aylıkken ananeye bırakılıp 5 yaşına kadar evine dönemeyen biriyim. Maddi durumlar aile sevgisini o zamandan elimden almıştı. Çalışan anne baba çocuğuydum. Etüt-okul-ev rutinim vardı. Öğlenci olsam bile ilkokuldayken sabahları etüte giderdim. Sabahçı olsam öğleden sonram etütte geçerdi. Bugün ne zaman ev hanımı annelerle bir ortamda bulunsam çocukları sabahçı oldu diye kendilerini kahrede ede bir hal oluyorlar. Annemle o an göz göze gelip her allahın günü sabah sıcacık yatağımı bırakıp yarı uykulu beni bıraktıkları zamanlar aklımıza gelir ve gözlerimizden gizlice bir damla yaş düşer. Herkesin elbet sorunları vardır fakat anne babasız başka bi şehirde büyümek benim için çok zor bir deneyim oldu. ilkokul hayatım boyunca sadece 1.sınıf okulun ilk günü ve 5.sınıf okulun son günü okula gelebilen annem vardı. Oysa tüm arkadaşlarımın annesi ev hanımıydı okula saçları örülü çantaları annelerinin sırtlarında gelirlerdi. Ah be sözlük bir de yetmezmiş gibi okul bitene kadar bahçede otururlardı. Az kıytı köşeye kaçıp ağlamadık be. Bir itiraf mı bilemiyorum ama içte kalan bir ukteydi.