sözlük yazarlarının itirafları

Sabahki halimden eser yok. Uyuyamıyorum. Şu ana kadar ne boş şeylerle ilgilendiğimi fark ettim. Onu da boşu boşuna üzdüm, sinirlendirdim. Aslında ilgi istiyordu, ama benden değil. Çünkü beni affetmedi. Ve her gün umudum biraz daha azalıyor. Sanırım hayatında kötü hatırlanmaktan başka tesirim olmayacak. Çocukça davrandım. Bunu şimdi anladım. Aşırı çocukça. Halbuki biliyorum ne hissettiğini.
Çok boş şeyler. Ölümün yanında o kadar boş ki. Bugün tanıdığım bir insanın ölüm haberini aldım. Bunun acısını 3. Kez yaşıyorum. Kaç saat oldu bilmiyorum ama tüm hayatımı oturdum, düşündüm. Ben kimim diye sorguladım. Kimim ve nereye gidiyorum?
Kapı komşumuzdu. Geliniyle birlikte yaşıyordu. Çoğu zaman ziyaretine giderdim, alışverişini yapardım, bana hep derslerimi sorardı. Her gün halimi hatrımı sorardı. Kanser hastasıydı. Yavaş yavaş gözümün önünde eridi gitti. Bugün aldım haberini, kaybetmiş savaşı, yitmiş, gitmiş..
Ağlayamadım. Ben ağlayamıyorum. Gözümün önünde arkadaşıma araba çarptı, kanlar içinde yatarken gördüm, tek sakin insan bendim. Küçüklükten beri bana yarı baba olmuş adamın soğuktan donarak öldüğü haberini aldım, yine o kadar sakin..
Diyorlar ki "sen nasıl insansın, hiç duygun yok mu" var.. olmaz mı.. var. Ama yapamıyorum be. Öyle ağlayamıyorum. Yoksa yanıyor canım. Gerçekten akşam haberini alınca öyle bir acı oturdu ki içime. Onun "maalesef" cevabını okuduğum andaki gibi, bir hançer saplandı bana.

Hep böyle olur zaten. Kötü olaylar hep kötü olayları tetikler.
Üzgünüm be, yorgunum.
O bana inanmadı, canımı yakmakta 1 dakika tereddüt etmedi.
Bilmiyorum. Artık üzülemiyorum sanırım.
Güzel planlarım vardı yaz için. Hala var. Hala. Güzel günler de gelecek, hepinizin inadına gelecek.