sözlük yazarlarının itirafları

paranoyanın dibini yaşıyorum.

kendime neden paranoya yaptığımı da soruyorum, istemediğim cevaplar almamak için kendimden kaçmaya başlıyorum. sonrasında o cevaplardan kaçarken başka saçma sapan cevaplar geliyor aklıma. mantıklı düşününce gerçekten mantıksız olduklarını anlayabiliyorum. ama o 'mantıklı düşünmeye başlama' evresine kadar ömrümden ömür gidiyor.

'ulan kurma işte kafanda. bok mu var sabah akşam aynı şeyi düşünüyorsun. az daha sık dişini be kızım' diye telkinlerde de bulunmuyor değilim ama olmuyor sözlük.
beynimdeki her hücre, her saniye aynı şeyi düşündürüyor bana. bütün benliğim aynı şeye odaklanmış, tek bir şey bana hükmediyor gibi.

(bkz: içmişim dertliyim bir bilsen ben ne haldeyim)