bugün

sözlük yazarlarının itirafları

Hiç kimseye hiçbir şeyimi anlatamıyorum. Bu o kadar kötü bir duygu ki.

içime kapanık değilim halbuki. Çokça yakın arkadaşım var ve hepsiyle oturup saatlerce konuşurum. onların sorunlarını, aşklarını, dertlerini dinleyebilirim. Ama sorun şu ki ben insanlara hiçbir şeyimi anlatamıyorum. Ne onlarla sıkıntılarımı ne de mutluluklarımı paylaşabiliyorum. En yakın arkadaşım, her şeyini bildiğim arkadaşım benim bir sevgilim olduğunu bile bilmiyor. Oturup konuşmaya cesaret edemiyorum. Çekingenlik değil bu, başka bir şey. Hastalıklarımı da kimseye söyleyemiyorum, genelde anemi hastası olduğumu bilirler o kadar. Ruhsal sorunlarımdan annem dahil kimsenin haberi yok. En basit örnek, arkadaşım telefonuna aldığı hafıza kartından, onun fiyatından vs dakikalarca bahsederken ben yeni aldığım fotoğraf makinesini bile söylemedim ona. Neden söylemedim? Aslında ihtiyaç duymadım, söylesem ne değişecekti ki, bana veya ona ne faydası olacaktı? Ama saçma değil mi bunlar? Anlatamamak, anlatmaya çalışmamak bile...

Yine de iyi ki sözlük var. iyi ki itiraflar var. Günlüğüm gibi oldu burası. Burası da olmasa çoğu yazar patlardı sanırım. Belki de onlar da benim anlatamadıkları için burada yazıyorlardır. Kim bilir.