kişiliği oturmuş insan

kişiliği oturmuş insan denilince hep akla şöyle bir imaj geliyor; ağır abi... olgun, düşünceli, seviyeli, sözünden sapmayan, oturaklı. oysa bu yalnızca "bir" model. hatta olumlu bir model.

kişiliğin oturması sadece olumlu bir şekilde neticelenmeyebilir ki bu olumluluk kavramı da görecelidir. bana göre, kendi varlığının farkına varmış, toplum ve sosyal ortamı tarafından kabul görmese ve sevilmese dahi çizmiş olduğu yaşam biçiminden sapmayan insanın kişiliği oturmuştur. yalancılık, hasetlik, soytarılık, kalleşlik, adam satmak, dengesizlik gibi özellikler bir şahsın tüm benliğini kaplamış ve değişmesi imkansız hale gelmişse o kişinin de kişiliği oturmuştur artık.

bizim beğenmemiz, yadırgamamız, yüceltmemiz, dışlamamız, sahiplenmemiz tamamen kendi değer yargılarımızla ilgi. o şahsın iyi veya kötü kişiliğinin oturmamış olmasına engel değil.

özetle; bir beyefendinin de su katılmamış bir orospu çocuğunun da kişiliği oturmuştur.